عقل در وجود انسان وسیله ای برای سنجش ، محاسبه و ارزیابی می باشد ، با عقل است که انسان می سنجد که چه سخنی را باید به زبان آورده و چه رفتاری را باید انجام دهد ، با عقل است که انسان محاسبه می کند که در کجا و در چه شرایطی کلامی را بگوید یا بر زبان جاری نکند ، ارزیابی نماید که چه کاری را در چه موقعیتی انجام دهد و در چه موقعیتی انجام ندهد
حال اگر فردی توانایی او در محاسبه ی شرایط و ارزیابی موقعیت های مختلف ، ضعیف باشد ، نمی تواند سنجیده سخن گفته و سنجیده رفتار کند ، از چه واژگانی در گفتگو استفاده و از چه واژگانی استفاده نکند ، لذا در رفتار چنین اشخاصی ، خطا و اشتباه و زشتی فراوان مشاهده می شود
بنابراین وظیفه آن است که انسان پیش از سخن گفتن فکر نموده ، و جوانب یک سخن و باز تاب آن را پیش بینی نماید ، بعد سخن را بر زبان جاری و رفتاری را انجام دهد